Daničić, Đura

Daničić, Đura (Popović, Đorđe), filolog, lingvista (Novi Sad, 16. IV 1825 - Zagreb, 17. XI 1882)

Četvrti je sin, od njih pet, novosadskog sveštenika Jovana Popovića i majke Ane (rođ. Mojić, iz Sombora). Kada mu je bilo 13 godina, umro mu je otac, pa je s braćom ostao uz majku i na starateljstvu Petra Jovanovića, zamenika direktora novosadske gimnazije Jovana Hadžića. Svoje prezime je promenio najpre u Jugović, a zatim (1847) u Daničić, a ime u Đura, i to ime i prezime zadržao je do kraja života.

Završio je pet razreda gimnazije u Novom Sadu (1835-1841), a VI, VII i VIII (1841-1844) u evangelističkoj gimnaziji u Požunu (Bratislava), od kojih su VII i VIII smatrani filozofskim naukama. Tu mu je profesor bio i poznati slovački pesnik Ljudevit Štur. U novosadskoj gimnaziji učio je uglavnom na mađarskom i latinskom jeziku, delimično i na nemačkom, dok su se latinska i nemačka sintaksa učile na slavenosrpskom jeziku. Predavale su se grčka i rimska mitologija, svetska istorija, algebra, jestestvenica, antropologija, geografija, etika, retorika. Uz nemačku goticu učilo se mađarsko i slavenosrpsko pismo. Srpski narodni jezik učio je u porodici i iz Vukovih narodnih pesama, koje je otac redovno nabavljao. U Požunskom liceju su se izučavali: matematika, fizika, istorija, filozofija, estetika, literatura, filologija, ekonomija, klasični jezici. Tu je nastavio da uči srpski jezik, skoro u tajnosti, izazvan između ostaloga i time što mu je u školskom protokolu ime bilo napisano na mađarskom jeziku (Popowich György). Među nastavnicima se naročito isticao Ljudevit Štur, koji je među učenicima vatreno širio slovenske ideje, a pored književnosti i filozofije predavao je i uporednu gramatiku slovenskih jezika. Iz Požuna je izneo znanje slovačkog, poljskog, češkog i ruskog jezika, koji će mu, uz latinski, nemački i mađarski, koje je naučio u Novom Sadu, kasnije poslužiti kao izvanredna pomoć za naučni rad. U Požunu je bio angažovan u Društvu i knjižnici srpskoj, ili Čitaonici srpskoj, u kojoj su njegove kolege Srbi bili vrlo aktivni: čitali su svoje početničke radove, prevodili, recitovali, proveravali jedan drugome literarne i druge sastave, a tu su, između ostaloga, čuvali i veze sa domovinom. Na sastancima u Čitaonici srpskoj stekao je prve pojmove iz estetike i književne kritike. Kao đak liceja već je prevodio sa nemačkog, ruskog, slovačkog, češkog i poljskog i neke od tih prevoda objavio u Podunavci. Zbog pritiska mađarskih šovinista Lj. Štur je početkom januara 1844. morao da napusti Požunski licej, a to je đake ostavilo na milost i nemilost tih ljudi. Po završetku liceja vraća se u Novi Sad, gde, preko dopisa koje objavljuje u bratovljevim Srpskim novinama, širi slovenske ideje Lj. Štura, a 1844. prelazi u Peštu da uči pravo. Sledeće (1845) godine stiže u Beč da završi studije prava, ali pod Vukovim uticajem počinje da se bavi srpskim i drugim slovenskim jezicima, i te godine piše prvi članak u odbranu Vukovog narodnog jezika. Kod Vuka se upoznaje sa Brankom Radičevićem, Jovanom Ilićem, Ljubomirom Nenadovićem, Milicom Stojadinović, Bogobojem Atanackovićem, Slavkom Zlatojevićem, Danilom Medakovićem, Josifom Rajačićem, knezom Mihailom Obrenovićem, Milivojem Blaznavcem, Urošem Kneževićem, Anastasom Jovanovićem, Stevom Todorovićem, Đorđem Natoševićem. Upoznaje Hrvate Ivana Mažuranića i Imbra Tkalca, a upoznaje se i sa Njegošem, koji je u Beču 1847. štampao Gorski vijenac, i sa Vukovom kćerkom Minom. U Beču se upoznao i sa J. Kopitarom, J. Šafarikom, J. Dobrovskim i F. Miklošičem. Ubrzo je počeo da pomaže Vuku u njegovim reformatorskim poslovima, a osobito je bio angažovan na pripremi drugog izdanja Srpskog rječnika (1852) i u kritici književnika koji nisu pisali narodnim jezikom. Uz Vuka nastavlja da uči srpski jezik, čak se opredeljuje da pređe na Vukov ijekavski izgovor. Vuk ga je privlačio kao borac za narodni jezik, jer je znao da upravo taj jezik najsuptilnije odražava duh naroda, a taj duh bio mu je blizak i pre upoznavanja sa Lj. Šturom. U Društvu srpske slovesnosti, čiji je član bio od 1849. do 1861, sukobio se, između ostalih, i sa J. P. Sterijom, koji je bio veliki protivnik Vukove reforme. Sterija je Vuka napao u Podunavci, a na to mu odgovara pod pseudonimom "Mladi Srbin iz Austrije" (Podunavka, 14. decembar 1845) — onako nerazumljivim jezikom kakvim je bio napisan Sterijin članak, upućujući ga da, ako zna — piše jasno, podvrgavajući ga podsmehu, a nerazumljive reči iz njegovog teksta prevodi na latinski, da bi ga srpski čitalac "razumeo". Studije prava napušta 1846. da bi se konačno priključio Vuku u njegovoj borbi za narodni jezik. Posvećuje se filologiji, a učitelj mu (1846) postaje Fran Miklošič, tada već poznati i priznati slavista. Uz F. Miklošiča nastavlja da uči slovenske jezike, a uz Vuka — srpski. Tih godina Vuk se borio sa mnogim srpskim piscima i intelektualcima, osobito sa Jovanom Hadžićem (Milošem Svetićem). J. Hadžić je svojim Sitnicama jezikoslovnim, počev još od 1837, a kasnije "utucima", oštro napadao Vuka. Odgovor J. Hadžiću na Utuk III, pod naslovom Filološke primedbe na Utuk III Hadžića — M. Svetića potpisuje sa Đ. Jugović. Bečka cenzura je odbila rukopis, pa mu on menja naslov i štampa ga, kao brošuru na 63 strane, u Budimu (7. jula 1847), pod naslovom Rat za srpski jezik i pravopis. Napisao Đ. Daničić. Tu je potanko i znalački analizirao pravopis J. Hadžića, dokazujući da ovaj ne zna srpski jezik, i to argumentuje celim nizom primera iz staroga i savremenoga srpskoga jezika, naglašavajući uzaludnost Hadžićevih želja da se piše starim jezikom i pravopisom, da se npr. znaci za poluglasnike i druge suvišne grafeme (œ, ß, ö i dr.) zadrže u srpskom pravopisu. Govori i o glasovnim promenama (asimilaciji, palatalizaciji, jotovanju i dr.) ističući da ih J. Hadžić ne razume i upoređuje podatke iz srpskog jezika sa drugim slovenskim jezicima. Bogatom argumentacijom dokazuje da se Hadžićev pravopis "drži na neznanju i samovolji", a iz analize značenja leksema naslućuje se budući veliki leksikograf. Rat za srpski jezik i praovpis bio je prekretnica u srpskom jeziku. Tu se prvi put u tom jeziku javlja naučna metodologija zasnovana na argumentima i poznavanju slovenskih jezika i lingvističkih zakonitosti uopšte. Tada je već dobro bio upoznat sa Vukovim radom i njegovom reformom jezika i pravopisa. Sav njegov dalji rad obeležen je borbom da se kao književni prihvati upravo Vukov narodni jezik. O tome piše mnoštvo manjih radova u kojima kritikuje loš i nerazumljiv jezik književnosti i književnika upoređujući ga sa dobrim jezikom Vukovog prevoda Novog zavjeta, sa pesmama B. Radičevića i dr. Marta 1850. s Vukom učestvuje na Bečkom književnom dogovoru srpskih i hrvatskih lingvista, gde se književni jezik Srba i Hrvata proglašava jednim, zajedničkim za oba naroda — na osnovama koje je Vuk utvrdio. Iste (1850) godine piše Malu srpsku gramatiku, koju će kasnije (1863) proširiti i štampati pod naslovom Oblici srpskoga jezika. Veći broj njegovih manjih radova o jeziku i pravopisu objavio je 1925. Lj. Stojanović kao Posebna izdanja SKA, knj. LIV, pod naslovom Sitniji spisi Đ. Daničića.

Iz Beča 1856. dolazi u Beograd, gde je (16. maja) postavljen za bibliotekara Narodne biblioteke. Od 1857. do 1861. obavlja i dužnost sekretara DSS, i tada osobito radi na proučavanju jezika starih srpskih spomenika, a 1859. izabran je za profesora teorije književnosti, istorije književnosti i filologije na beogradskom Liceju. Tu je ostao do 1865, kada, zbog sukoba sa birokratskim administrativnim vlastima, napušta Licej i prelazi u poštansko odeljenje MUD. Na poziv J. Štrosmajera i F. Račkog 1866. ide u Zagreb i tamo ga biraju za tajnika (sekretara) JAZU, koja se tada osnivala (zvanično je počela sa radom 1867). Kao već afirmisanog naučnika, Vlada Srbije (ministar prosvete je bio Stojan Novaković) poziva ga 1873. u Beograd da na Velikoj školi predaje narodni jezik. Tu ostaje do 1877, kada ponovo, po odobrenju, odlazi u Zagreb da radi na istorijskom rečniku srpskoga ili hrvatskoga jezika, i tu ostaje do smrti (1882).

Daničićeva naučna delatnost je višestrana i obimna. Nema skoro nijedne oblasti nauke o srpskom jeziku i njegovoj istoriji da u nju nije zašao i da u njoj nije ostavio duboke tragove. Bavio se pravopisom reformisanog jezika, pisao gramatike, analitički zalazio u istoriju srpskog jezika, zasnovao u ono vreme modernu srpsku i hrvatsku leksikografiju, izdavao stare srpske pisane spomenike, prevodio, bavio se lingvističkom i filološkom kritikom. Gramatičku sistematizaciju jezičkih pojava otpočeo je Malom srpskom gramatikom a nastavio je delima: Srpska sintaksa, Oblici srpskoga jezika, Istorija oblika, Osnove srpskoga ili hrvatskoga jezika s riječima od njih postalijem u hrvatskom ili srpskom jeziku, Korijeni, a tu su i značajni radovi za uporedno proučavanje slovenskih jezika: Razlike između jezika srpskoga ili hrvatskoga, Ć i đ u istoriji slovenskih jezika, Dioba slovenskih jezika. Proučavanje srpskih akcenata počeo je 1851. u Miklošičevoj ediciji Slavische Bibliotek, nastavio u Glasniku DSS -1856. i 1859, te u Radu JAZU -1869. i 1872, a sve te radove je, u redakciji Milana Rešetara, objavila SKA 1925. pod nazivom Akcenatske studije Đ. Daničića. Svi ovi radovi bili su usmereni na sinhrono ili dijahrono proučavanje srpskoga jezika na narodnoj osnovi, koji je Vuk normirao kao književni, a Daničićeve akcenatske studije uzor su Vuk-Daničićevog akcenatskog sistema, koji je i danas, uz manja odstupanja, osnov srpske književne akcentuacije. Mala srpska gramatika je proistekla iz saradnje sa Vukom na pripremi drugog izdanja Srpskog rječnika i u njoj je morfološki obrađena upravo leksika koja se nalazila u Vukovom Rječniku. Urađena je po uzoru na Miklošičevo delo Formenlehre der altslovenischen Sprache. Iako se u njoj malo govori o glasovima, a sintaksa se ne obuhvata, ta je gramatika dala model za gramatičku obradu srpskoga jezika. Kasnije ju je, kako smo rekli, proširio u izdanju (koje neki smatraju drugim) Oblici srpskoga jezika ili Srpska gramatika. Dio III Oblici (1863), koja je doživela još osam izdanja. (U to vreme je pomagao Vuku oko III izdanja Novog zavjeta, 1864). Sintaksa obuhvata samo padeže bez predloga i s predlozima, koji su obrađeni na osnovu lokalističke teorije (za nju je F. Miklošič rekao da takvog dela nema nijedan slovenski narod). U Istoriji oblika nalazi se bogata građa za izučavanje oblika srpskoga jezika (Jagić je ovo delo nazvao "gotovo monumentalnim"). U Osnovama je bogata građa klasifikovana prema nastavcima, formantima za tvorbu reči. Pouzdano je klasifikovan i materijal u Korijenima. U ovim delima je više dijahrone nego sinhrone analize. Korijeni su rađeni u skladu sa shvatanjima tadašnje, ili čak nešto i ranije, lingvističke nauke, i težnje da se etimologija svake reči svede na indoevropski koren. U vreme izlaska iz štampe navedenih dela bio je već lingvista evropskog formata i njegove analize su usklađivane sa slavističkom i uopšte evropskom lingvističkom naukom toga doba. To se naročito odnosi na akcenatske studije, koje su i za evropsku nauku bile uzor kako treba da se obrađuje srpska politonijska akcentuacija.

Krunu Daničićevog naučnog rada svakako predstavlja leksikografija. Otkakao je počeo sa Vukom da priprema drugo izdanje Srpskog rječnika (verovatno još 1846), u kojem je postavio temelje srpskog četvoroakcenatskog sistema (prvo izdanje Rječnika, iz 1818, imalo je samo tri akcenta, jer se kratki akcenti nisu diferencirali) i iz kojega je crpeo pouzdanu građu za gramatičko uobličavanje i akcenatske analize — do kraja života nastavio je da se bavi ovom oblašću. Početkom šezdesetih godina, dok je bio u DSS, prikupljao je građu za Rječnik iz književnih starina srpskih, čija su se prva dva toma pojavila 1863, a treći 1864. Oko ovog rečnika, između ostalog, došao je u sukob sa većinom članova DSS, koji su, zavideći mu na uspesima, a malo se ko od njih baveći naukom, od njega zahtevali da napravi rečnik živog, savremenog jezika, ne shvatajući značaj upravo istorijskog rečnika. Rečnik je finansirala Julija Obrenović- Hunjadi, supruga Mihaila Obrenovića, tada kneza srpskog, koja se još od 1853, kada je Daničić postao njen učitelj srpskog jezika, ozbiljno brinula o njemu i njegovom radu. Njoj je ovaj rečnik i posvetio. Rečnik obuhvata leksiku velikog broja starih srpskih spomenika, posebno žitija svetaca, zatim Šafarikovih Letopisa srpskih, Miklošičevih Monumenta serbica, Pucićevih Spomenika srpskih i dr. a u njemu je i leksika iz Vukove Danice, iz nekoliko knjiga Glasnika DSS, naročito iz tekstova koji donose građu starih srpskih spomenika. Pored tumačenja reči, na latinskom i srpskom, kao ilustracije su date sintagme ili rečenice, ponekad i širi pasusi iz spomenika. Pozitivne sudove o ovom delu dali su, pored ostalih, F. Miklošič, V. Jagić i St. Novaković i okarakterisali ga kao veliko delo ne samo srpske nego i uopšte slovenske leksikografije, a Ruska akademija nauka ga je povodom Rječnika izabrala za dopisnog člana. Najznačajnije Daničićevo delo iz leksikografije, a ne bi se pogrešilo ako bi se reklo — i uopšte njegovo najznačajnije delo, jeste Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, koji je zasnovao odmah po dolasku u JAZU, i koja ga je konačno izdala u 23 toma. Ovaj rečnik zamislio je kao istorijsko leksikografsko delo u kojem treba da se nađe i obradi sva leksika srpskih i hrvatskih pisanih spomenika od XII v. do Vuka i nešto posle njega. Obrada obuhvata reči koje su nađene u građi, a uspostavljanje nominacionog i značajnih drugih gramatičkih oblika odrednica, kao i akcenat, učinjeno je prema novoštokavskim likovima (nisu obuhvaćene reči iz kajkavskog i crkvenoslovenskog). Značenja reči obrađena su detaljno, u dijahroniji, uz ilustracije iz ekscerpiranih izvora. Uz opšte reči u rečniku tu su i antroponimi i toponimi kako su zabeleženi u građi, ali sa štokavskom gramatičkom obradom. Napisao je Ogled za ovaj rečnik (1878), koji je JAZU poslala mnogim evropskim lingvistima, i dosta njih je dalo sugestije kako bi se rečnik valjalo raditi. Iz Srbije je najviše napomena dao Daničićev učenik, a tada i prijatelj i saradnik, Stojan Novaković. Daničić je planirao da se rečnik uradi brzo, i sam je ekscerpirao najviše građe, pa je smatrao da treba da obuhvati period od XII do kraja XIX v. Kasniji rad je proširivan novom građom i posao sa otegao celih stotinu godina. Prva sveska Rječnika pojavila se 1880, a I tom je završen 1882, one iste godine kada je Daničić umro. Kako je rečnik rađen u Zagrebu, štampan je latinicom, za koju je preuredio nekoliko slova: za đ je uveo znake đ Đ, za dž — g, G, za nj — ń Ń, za lj — ļ Ļ. Prvi tom uradio je sam i drugi do reči čobo, dok su ostale tomove uradili kasniji, hrvatski, lingvisti i 23. tom završili 1976. Rječnik obuhvata preko 200 000 iscrpno obrađenih leksema (tačan broj nije utvrđen, a u literaturi se pominju iznosi 220 000, 250 000, čak i 300 000 odrednica). Radi se o jednom od najvećih dela svetske istorijske leksikografije, metodološki uzorno urađenom.

Posebna oblast njegovog rada jeste proučavanje i izdavanje dela iz stare srpske književnosti. Mnoge pisane spomenike objavio je u Glasniku DSS, u Starinama i Radu JAZU, kao i u drugim edicijama, a kao posebna izdanja priredio je i objavio: Teodosijev Život svetoga Save (1860), Nikoljsko jevanđelje (1864), Žitije svetoga Simeuna i svetoga Save od Domentijana (1865), Životi kraljeva i arhiepiskopa srpskih od Danila (1866). Time je započeo izdavanje srednjovekovnih spomenika srpske književnosti, što su kasnije nastavili S. Novaković, Lj. Stojanović i drugi naši i strani proučavaoci srpske kulturne istorije. Izdavao je spomenike značajne po svojim književnim vrednostima ili u kojima se ogleda istorijski razvoj srpskog jezika.

Prevođenjem se, kako je već pomenuto, počeo baviti još kao đak Požunskog liceja. Prvi veći prevod su mu Pripovijetke iz Staroga i Novoga zavjeta (1850), koje su doživele mnoga izdanja u Beogradu, Zagrebu, Novom Sadu i drugde, Pisma o službi božjoj u pravoslavnoj crkvi A. Muravjova (1854), Istorija srpskoga naroda A. Majkova (1858). Sporazumeva se 1863. sa Britanskim biblijskim društvom da prevodi Stari zavjet, i na tome radi do 1868, kada ga izdaje u Pešti. Svi Daničićevi prevodi su rađeni vukovskim tipom književnog jezika, a po svojim kvalitetima i danas su uzor srpskog književnog jezika koji je Vuk kodifikovao. Kao i Vuk u prevodu Novog zavjeta, tako je i on svojim prevodima pokazao da se na srpski književni jezik Vukovog tipa mogu prevoditi i najkomplikovaniji tekstovi, čime se dokazivala životnost tog novog književnog jezika. Manje je poznato da je objavio i Poslovice (1871) a iste godine i Hvalov zbornik (Starine, III, Zagreb 1971, 1-146).

Nezaobilazno je i pitanje Daničićevog odnosa prema jeziku Srba i Hrvata, odnosno prema Srbima i Hrvatima kao narodima. Na početku svog naučnog rada mislio je, i govorio, da Srbi i Hrvati imaju dva jezika: Hrvati čakavski a Srbi štokavski (kajkavsko narečje je smatrao delom slovenačkog jezika, kasnije — prelaznim između hrvatskog i slovenačkog). Kada se bliže upoznao sa jezikom Srba i Hrvata, došao je do zaključka da se radi o jednom narodu i jednom jeziku (tako se ponašao i na Bečkom književnom dogovoru). Takvo je bilo i Šafarikovo mišljenje, koga je veoma cenio. Kao i V. Jagić, i on je smatrao da su čakavizmi arhaični elementi a da su štokavizmi nove osobine. Iako nalazi razlike u jeziku Srba i Hrvata, u jednom radu ih nabraja preko 100, ipak ga smatra jednim i, pripremajući se za obradu Rječnika JAZU, ističe da Srbi taj jezik treba da zovu srpskim, a Hrvati hrvatskim, odnosno Srbi — srpskim ili hrvatskim a Hrvati — hrvatskim ili srpskim. Prema tom kriterijumu počeo je da obrađuje Rječnik JAZU. On, naime, kaže da "osim pomenutijeh Hrvata, jednijeh i drugih, kajkavaca i čakavaca, ima naroda koji govori sasvijem ovako kao mi, ali se ne zove Srbima nego Hrvatima... Po tome ja mislim da ne može biti drugo nego da su Srbi i Hrvati jedan narod, samo imaju dva imena, pa se jedan dio zove Srbima a drugi Hrvatima" (iz Diobe slovenskih jezika, 6-7). Naravno, imao je u vidu prvenstveno one Hrvate koji govore štokavski.

Osnivač je moderne, na nauci zasnovane, filološke i lingvističke kritike kod Srba. Ta naučna zasnovanost se ne ogleda samo u metodologiji, nego posebno u dobroj argumentaciji koju donosi u svojim kritičkim raspravama. A od završetka Požunskog liceja pa sve do smrti pratio je izdavačku delatnost kod Srba i vema često pisao o jeziku književnih i drugih dela pisaca, uključujući i jezik različitih udžbenika za osnovne i srednje škole (čak i bukvara), kritikujući njihov slavenosrpski ili loši i nerazumljivi srpski jezik, upućujući autore na književni jezik koji je Vuk normirao. Tako se ponašao od prvih radova o jeziku i pravopisu, duboko ubeđen da Vukova reforma donosi punu demokratizaciju jezika i da je solidan osnov za podizanje kulture srpskog naroda uopšte. U to ga je ubeđivala ogromna Vukova dokumentacija iz narodnog jezika, posebno njegova leksika, koja se nalazila neposredno u narodnom jeziku i u narodnom stvaralaštvu koje je Vuk već bio obelodanio. Izučavajući jezik spomenika i živi narodni jezik iz Vukovog dela, a upoznajući se sa dostignućima slovenske i druge lingvističke nauke, postao je školovan, učen lingvista. Jezičke analize vršio je na osnovu dokumenata, Vukovih, ili pisanih spomenika. U tim analizama bio je bez premca u srpskoj nauci ne samo XIX v. već i kasnije. Njegova istraživanja su trasirala i u velikoj meri olakšala rad budućih istraživača srpskoga jezika i njegove istorije. Svojim radom, kao filolog i lingvista evropskog formata, učinio je da se nauka o srpskom jeziku uključi u tokove savremenog razvoja evropske lingvističke misli njegovog doba. Posebna njegova zasluga sastoji se u kodifikaciji Vukovog i vukovskog književnog jezika zasnovanog na štokavskom narečju, čemu su, u krajnjoj liniji, u velikoj meri bili podređeni i ostali njegovi i filološki i lingvistički poslovi.

DELA: Rat za srpski jezik i pravopis, Budim 1847; Mala srpska gramatika, Beč 1850; Srbski akcenti, GDSS, knj. VIII, Beograd 1856, 1-61; Razlike između jezika srpkoga i hrvatskoga, GDSS, knj. IX, Beogad 1857, 1-60; Srbska sintaksa, Beograd 1857; Oblici srpskoga jezika, ili Srpska gramatika, dio III. Oblici, Beograd 1863; Rječnik iz književnih starina srpskih, dio prvi A-K, Beograd 1863; dio drugi L-P, Beograd 1863; dio treći R-Ć, Beograd 1864; Poslovice, Zagreb 1971; Dioba slovenskih jezika, Beograd 1874; Istorija oblika srpskoga ili hrvatskoga jezika do svršetka XVII vijeka, Beograd 1874; Osnove srpskoga ili hrvatskoga jezika, Beograd 1876; Korijeni s riječima od njih postalijem u hrvatskom ili srpskom jeziku, Zagreb 1877; Ogled. Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Zagreb 1878; Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, I-A-češulja, Zagreb 1880-1882, II-četa,čobo, 1884-1886; Sitniji spisi Đure Daničića, Posebna izdanja SKA, knj. LIX, Sremski Karlovci 1925, knj. II nije izašla, knj. III, Posebna izdanja SANU DCLXXXVI, Beograd 1975; prevodi: Pripovijetke iz Staroga i Novoga zavjeta, Beč 1850; Sveto pismo. Postanje ili prva knjiga Mojsijeva, Pešta 1868.
LITERATURA: Daničićev zbornik, Posebna izd. SKA LV, Beograd, Ljubljana 1925; Aleksandar Belić, Vuk i Daničić, Beograd 1947; Miodrag Popović, Đura Daničić, Beograd 1959; Zbornik o Đuri Daničiću, Beograd, Zagreb 1981.